Schaamte, een woord dat door de klimaatverandering vele varianten heeft gekregen. Vliegschaamte is wellicht een van de bekendste, waarbij mensen vanwege de klimaatopwarming niet meer durven te vliegen. Er bestaat ook vleesschaamte, aircoschaamte, bezorgschaamte, cappuccinoschaamte, benzineschaamte, cruiseschaamte, barbecueschaamte, sproeischaamte, meer-dan-twee-kinderen-schaamte en zelfs leefschaamte.

Inmiddels heb ik zelf een schaamte ontwikkeld: ‘extreem-weer-schaamte’. Tot nu toe vond ik extreem weer fascinerend en kon het mij bijvoorbeeld niet hard genoeg regenen of heet genoeg worden. Mijn fascinatie werd mede gevoed door het feit dat extremen niet vaak voorkwamen. Het was dus heel bijzonder als je dan een keer een extreme weergebeurtenis meemaakte. Maar als de huidige extremen het nieuwe normaal worden en de extremen dus nog extremer worden – een proces wat mijns inziens nu onder onze ogen plaatsvindt – dan weet ik niet of ik mezelf nog wel liefhebber van extreem weer wil blijven noemen. Want nog extremer, met als gevolg nog meer natuurrampen en nog meer slachtoffers, dat hoeft van mij echt niet. Al vrees ik dat we nog maar aan het begin staan van een periode waarin de extremen alleen maar verder zullen toenemen, een beeld dat mij niet vrolijk stemt.

Waar ik wel vrolijk van word, is om alvast vooruit te kijken naar de komende winter. In het volgende nummer zullen we de stand van zaken rondom de winterverwachting 2021-2022 publiceren. Daar kijk ik naar uit, want er zijn nu al hoopvolle signalen voor deze winter. Ik ben en blijf wat dat betreft een echte winterliefhebber. En daar schaam ik mij niet voor.